بدینوسیله شصتمین سال تاسیس رژیم مهربان و اهل گفتگوی صهیونیستی را به تمامی مدعیان انسانیت به طور عام و مدعیان مسلمانی به طور خاص تبریک عرض می کنم و امیدوارم که همه حکام مرتجع و چاق و چله عرب و حکام داخلی مدافع گفتگوی تمدن ها! و امت همیشه در عشق و حال ایران و تمامی سکوت کردگان دنیا در خوشحالی وصف ناپذیر باشند و وافورهاشان پر از نئشه جات باد و پیاله هاشان پر می بادا . به صهیونیست های عزیز تبریک می گویم چرا که اگر نظام ما فقط سی سال است که که تاسیس شده نظام آنها دو برابر ما عمر کرده است. صهیونیست های عزیز! واقعآ خوش به حالتان که تمامی دنیا طرفدار شماست و هیچ دولتی از کمک به شما دریغ نمی کند. کشور ما خیلی بدبخت است چون بسیاری از کشورهای دنیا ازجمله جناب پادشاه یعنی امریکا و سایر کشورها با او دشمن اند و او را تحریم می کنند. صهیونیست های عزیز! خوش به حالتان که صدها بمب اتم و کلاهک هسته ای دارید ولی ما برای داشتن چند سانتریفیوژ و غنی سازی اورانیوم دست و پا می زنیم. صهیونیست های عزیز! حق با شماست به هر حال هر چه باشد شما قوم برگزیده خداوند هستید و تمام بشریت باید در خدمت شما باشد. تمام حکام عرب و حکام جهان باید گوش به فرمان شما باشند و ما هم تنها چیزی که می توانیم در طبق اخلاص بگذاریم و تقدیم تان کنیم همین گفتگوی تمدن های ناقابل است که امیدواریم به کرمتان از ما قبول کنید. راستی پرچم تان خیلی زیباست. گاهی فکر می کنم از نیل تا فرات برای شما خیلی کم است شما لیاقت تان خیلی بیشتر از اینهاست. شاید هنوز نتوانسته باشید از سمت خاورمیانه، نیل تا فرات را به طور کامل صاحب شوید ولی به شما از صمیم دل تبریک می گویم چرا که اگر از رودخانه نیل آغاز کنیم و از آن سمت دنیا به قصد فرات دور بزنیم و از اروپا و امریکا و استرالیا گذرکنیم تقریبآ توانسته اید کل دنیا را تصاحب کنید. واقعآ باید به هوش سرشار شما غبطه خورد. شما از نیل تا فرات را از آن ور دنیا به چنگ آوردید. راستی! نوشابه های کوکاکولایتان طعم خوبی دارد و موبایل های نوکیایتان هم خیلی خوب آنتن می دهد. خوب خیلی عجیب نیست چون همان طور که گفتم شما قوم برگزیده اید. گرچه می دانیم که جمعیت شما یهودی ها فقط 15 میلیون نفر است که از این جمعیت تنها پنج، شش میلیون در سرزمین هایی که به حق تصرف کرده اید، سکونت دارند ولی همین پنج، شش میلیون به کل جمعیت میلیاردی ما مسلمانان احمق و ترسو شرف دارد. بخورید و بیاشامید که دنیا برای شماست. شما حق دارید چون در تاریخ به شما ظلم های فراوان شده است. شما را در کوره های آدم سوزی می انداخته اند و همیشه شما را از خود می رانده اند. حال این حق مسلم شماست که که دیگران را قتل عام کنید و انتقام بلایی که اروپایی ها به سرتان آورده اند را از فلسطینی های بیچاره بگیرید. اصلآ تقصیر خود ماست که همیشه گفته ایم ((ملت مظلوم فلسطین)). این قدر این مظلومیت را تکرار کرده ایم که خودشان نیز باور کرده اند که باید مظلوم باشند. اصلآ فلسطینی هویتش را از مظلوم بودن می گیرد. درست مانند فمینیست ها که از بس دم از مظلومیت زنان زده اند خودشان نیز باور کرده اند که جنس دوم اند. ما جز گریه کردن برای مظلومین جهان کار دیگری بلد نیستیم و اگر هم بخواهیم اقدام جدی تری انجام بدهیم، تنها می توانیم، محکوم کنیم. پس با خیال راحت مشغول آدم کشی و انجام وظیفه خود باشید و همه مردم غزه و همه مردم فلسطین را قتل عام کنید و به شما قول می دهم که ما وقتی تصاویرتان را از تلویزیون دیدیم، فقط محکوم تان کنیم. تازه همین کمک های ناچیز هم صدای خیلی از مردم ما را درآورده و معتقدند که قیمت گوجه فرنگی در ایران گران شده است و باید فقط به فکر قیمت گوجه فرنگی خودمان باشیم. در ضمن یادتان باشد گرچه ما و شما در کشور هم سفارتخانه نداریم ولی ما شما را به رسمیت شناخته ایم. همین که می گوییم : ((مرگ بر اسرائیل)) یعنی اسرائیلی وجود دارد که باید بر آن مرگ فرستاد و خودمان هم بهتر از شما می دانیم که اینها همش شعاره و یا همش نواره و نوار که پا نداره و خیالتان راحت باشد که به حرف گربه سیاه باران نمی آید. اصلآ همین که من دارم این متن را می نویسم به همین دلیل است که شما را به رسمیت شناخته ام و برایتان ارزش قائل شده ام. البته منظورم این نیست که شما خیلی بزرگ هستید. منظورم این است که ما خیلی حقیریم و در برابر حقیر بودن ماست که شما بزرگ به نظر می رسید. راستی یادم رفت به خاطر حمایت های ناچیزی که از مردم فلسطین می کنیم از شما معذرت خواهی کنم. به هرحال ما حامی تروریست هستیم و وظیفه ما هم همین است و وظیفه محمد الیاس در وبلاگ واژگون هم شاید نوشتن همین نامه بود. چرا که اساتید دانشکده مان همواره یادآوری می کنند که مطالعات فرهنگی رشته ای انتقادی است و من فکر می کنم که انتقاد فقط به گوجه فرنگی ختم نمی شود و اصولآ انتقاد حد و مرز نمی شناسد. صهیونیست های عزیز! پرچم تان را با حسی متناقض و سرشار از نفرت و افتخار در وبلاگ ناچیزم به اهتزاز در می آورم و با حسی عجیب به آن نگاه می کنم و در این نگاه تصور می کنم روزی را که در تل آویو ندای الله اکبر اذان بلند می شود و میلیون ها مسلمان به نماز جماعت می ایستند.

نویسنده وبلاگ تربت قدس