راهنمایی وهدایت افراد نادان و گمراه اعم است از آن که در اصول و معارف باشد یا در فروع و احکام،‌ و آن بر چند قسم است:
قسم اول
آن که به گفتار باشد، مثل این که نادان را آموزش دهد تا رفع جهالت از او شود، یا رغبت وتمایل در او ایجاد کند که با رفتن در محافل علمی جهالت و نادانی خود را برطرف کند.
قسم دوم
آن که اعمال و رفتارش به گونه‌ای باشد که افراد نادان هم به آن‌گونه اعمال تمایل پیدا کنند.
و این قسم بهترین نوع هدایت و راهنمائی است،‌ چنانچه در امر تقوا بیان شد.
قسم سوم
آن‌که به پرداختن مال باشد، مثل آن‌که با صرف مقداری از مال خود، آن‌ها را به طرف سلوک مذهبی متمایل کند، یا آن که در امر معاش آن‌ها کمک کند تا آن‌ها به آموختن احکام و دین اقدام نمایند، یا آن که مجلسی را جهت مذاکره علم منعقد نماید، و وسایل پذیرائی برای آن‌ها فراهم کرده، تا آن‌ها به آمدن تشویق شوند.
و تأیید بر این مطلب آن است که خداوند متعال سهمی از زکات را در مورد تألیف قلوب کفار مقرر نموده، تا آن‌ها به سوی اسلام رغبت پیدا کنند.[ اشاره به آیة زکات در سورة توبه می‌باشد. (آیه 60)، که این مطلب مفصلاً در کتب فقهی بیان شده است. ] و همچنین در روایات نقل شده‌است که: وقتی پیامبر ـ صلی الله علیه و اله و سلم ـ خواستند خویشان خود را به دین مبین اسلام دعوت کنند، به امیرالمؤمنین ـ علیه السلام ـ فرمودند که طعامی مهیا کند،‌ و ایشان بعد از پذیرائی از آن‌ها، دعوت خود را اظهار نمود، و در حدیث است که تا سه روز این عمل را تکرار کرد.[ بحارالانوار، ج18، ص 181، حدیث 11]